امام محمدتقی جواد (ع)

عمر کوتاه، اما پربرکت و البته پرحادثه امام جوادعلیه السلام و وقایعى که در مدت کوتاه امامت ایشان رخ داده - که تمامى آنها دلالت بر عظمت بى‏نهایت امام جوادعلیه السلام دارد - از دیدگاه اهل‏سنّت، جالب و شنیدنى است. آنچه پیش روى دارید، گوشه‏اى از فضائل حضرت و اعترافات بزرگان اهل‏سنّت نسبت به امام جوادعلیه السلام مى‏باشد.
دودمان‏
خطیب بغدادى در تاریخ خود، دودمان امام را چنین مى‏نگارد: "محمد بن على بن موسى بن جعفر بن محمد بن على بن الحسین بن على بن ابى‏طالب".1
کنیه و القاب‏
کنیه

شیعیان بطور عموم خصوصاً علویان كه امامان شیعه در رأس آن ها بودند, در عصر خلفاى بنى امیه و عصر خلافت منصور و مهدى عباسى , در بدترین حالت بسر مى بردند, و قیام هاى شیعى یكى پشت سر دیگرى توسط دستگاه حاكم سركوب مى شد, و بطور كلى شیعه بودن جرم بزرگى بود كه بواسطه ى آن , كشتن و زندان و مصادره ى اموال و ویرانى خانه هاى شیعیان , براى دستگاه خلافت امر مشروع و قانونى بود, و امامان شیعه نیز در حال تقیه بسر مى بردند, و ارتباطهاى سیاسى با شیعیان بشكل پنهانى انجام مى گرفت .

اما بعد از امام كاظم (ع )

بنابر مصادر تاریخی تعداد شاگردان امام جواد(علیه‌السلام) بالغ بر صد و سیزده نفر بودند که در زمینه های مختلف اخلاق و فقه و ... از امام علیه السلام احادیثی نقل کرده­اند. در این نوشتار به معرفی اجمالی و برخی آثار برجای مانده از شاگردان برجسته امام جواد علیه السلام که مورد توجه و قابل اعتماد حضرات معصومین علیهم السلام نیز بودند و مورد مدح ایشان قرار گرفتند، اشاره خواهد شد که عبارتند از فضل بن شاذان، علی بن مهزیار، محمد بن عیسی ابن یقطین، عبدالعظیم حسنی، حماد بن عیسی جهنی، زکریا بن آدم، سعید اشعری

آزادی بحث و انتقاد در مسائل مذهبی، یکی از ویژگیهای بارز شریعت حیاتبخش اسلام است. در تاریخ زندگی پیامبر اکرم(ص) و ائمه اطهار (ع) و حتیّ رهبران تشیّع، موارد فراوانی یافت می شود که مخالفان اسلام با آنان به مناظره، بحث و گفتگو می نشستند و اشکالات خویش را به اصول یا فروع اسلام، با کمال آزادی و صراحت، بیان می کردند و بدون این که مورد کوچکترین اهانتی قرار گیرند، ایرادهای آنان بررسی و پاسخ داده می شد. مطالعه تاریخ صدر اسلام و عصر حضرات ائمه معصوم(ع) گواهی روشن براین مدّعاست.
در میان حضرات ائمه

هنگامی که مأمون بعد از شهادت امام رضا علیه السلام در سال 204 به بغداد بازگشت،از ناحیه حضرتش اطمینان خاطر پیدا کرده بود، ولی این را می دانست که شیعیان پس ازامام رضا علیه السلام فرزند او را به امامت خواهند پذیرفت و در این صورت خطر همچنان بر جای خود خواهد ماند.

او سیاست کنترل امام کاظم علیه السلام توسط پدرش را- که او را به بغداد آورده و زندانی کرده بود- به یادداشت و با الهام از این سیاست، همین رفتار را با امام رضا علیه السلام در پیش گرفت، ولی با ظاهری آراسته و فریبکارانه، به گونه ای که می کوشید

در مقاله حاضر نويسنده با تبيين تحليل نقش و جايگاه امامت در انديشه شيعي، به بررسي نقش امام جواد(ع) در تغيير نگرش مردم به مقوله امامت پرداخته است. وي امامت حضرت جواد را كه در خردسالي به امامت رسيد زمينه ساز پذيرش امامت حضرت حجت(عج) كه در سني كمتراز امام جواد به امامت رسيد

مي داند و در اين باره امامت را امري انتصابي از سوي خداوند مي شمارد كه سن و سال و امور ديگر در آن تاثير و نقشي ندارد. اينك با هم آن را از نظر مي گذرانيم.
 
افضليت انسان كامل
امامت در تفكر شيعي داراي مفاهيم و معاني

عقل و ايمان در تفكر اسلامي از جايگاه بسيار ويژه اي برخوردار است. در بسياري از روايات معتبر كه در منابع اسلامي از جمله اصول كافي نقل شده، عقل و دين و حيا از هم جدايي ندارند و اگر هر يك، در جايي يافت شود، آن دو ديگر نيز در همان جا  حضور دارند. اين بدان معناست كه هر عاقلي، دين دار و با حياست و هر دين داري،عاقل و باحياست و نيز هر باحيايي عاقل و دين دار است. فقدان هر يك از اين سه عنصر در شخص به معناي فقدان آن دو ديگر است. بنابراين، نمي توان مدعي عقل كسي بود كه دين و حيا ندارد يا انسان بي حيايي را