آموزه های شیعه

در این جا نخست نمونه ای از آیات قرآن واحادیث اسلامی که بیان گر جامعیت آیین اسلام است را یادآورمی شویم، آن گاه به پژوهش تطبیقی پرداخته و احکام اسلام را باابعاد وجودی انسان و تمایلات گوناگون او، می سنجیم تا جامعیت تعالیم و احکام اسلامی روشن شود. قرآن و جامعیت اسلام قرآن کریم که منشور جهانی اسلام است، در آیات متعددی بر جامعیت خود تاکید دارد. آیاتی که در ادامه می آید به روشنی بر این مطلب دلالت می کند. (و نزلنا علیک الکتاب تبیانا لکل شی ء) (1) کتاب (قرآن) را که بیان گر هر چیز است، بر تو فرو فرستادیم. از آن جا

بحث درباره عصمت امام يكي از مهم ترين و پر چالش ترين بحث هاي امامت به شمار مي رود. در ميان مذاهب اسلامي، اماميه و اسماعيليه عصمت را از اساسي ترين صفات امام مي دانند؛ در حالي كه مذاهب ديگر لزوم چنين صفتي را براي امام انكار كرده اند. در اين نوشتار پس از تبيين ماهيت عصمت، دلايل عقلي اماميه بر لزوم عصمت امام را بررسي خواهيم كرد. هم چنين ضمن بررسي اين ادله، به اشكالاتي كه منكران مطرح كرده اند پاسخ خواهيم داد. عصمت در لغت به معني امساك، حفظ و منع است. چنان كه ابن فارس گفته است: عَصَم يدل علي اِمساك

براى اعتقاد داشتن به معاد، در مرحله نخست بايد به آن علم پيدا کرد. اين علم با مطالعه کتاب هاى اعتقادى و فلسفى و نيز تفسير آيات مربوط به معاد و روايات امامان معصوم (ع) در اين زمينه و افکار عقلى به دست مى آيد، ولىهمان گونه که مشخص است، اين علم گرچه براى اثبات معاد لازم است، کافى نيست و بايد اين شناخت به مرحله يقين برسد. آنچه در ايمان به معاد مؤثر است، يقين و اعتقاد راستين پيدا کردن به معاد است و اين باور و اعتقاد از راه آموزش و کلاس و درس حاصل نمى شود و تنها با عمل به آموزه هاى مربوط به معاد به دست مى

مقدمه:

بر استحباب خواندن زیارت عاشورا، تمامی علمای شیعه در طول تاریخ اتفاق نظر داشته‌ و بر خواندن روزانه‌ی آن، تأکید نموده‌اند.

بدون تردید، چنین روایتی که تمامی علمای شیعه از قدیم الأیام تا کنون به آن عمل کرده و بر خواندن آن اصرار داشته‌اند، بی نیاز از بررسی سندی است؛ اما در عین حال سعی می‌کنیم در این مقاله به صورت مختصر، سند آن را بررسی و تحقیق نماییم.

مصدر اصلی این زیارت نامه، دو کتاب معتبر؛ یعنی «کامل الزیارات» تألیف جعفر بن محمد بن قولویه قمی

ادب

از قیمتى‌ترین سرمایه‌ها و میراث‌هاى حیات آدمى، «ادب» است، حتى بالاتر از ثروت و سرمایه است (ادب مرد، به ز دولت اوست).

در برخوردها، چیزى به زیبایى و جذابیت ادب نمى‌رسد. باید آن را آموخت، به کار بست تا روابطى سالم و احترام‌آمیز و پایدار میان افراد، حاکم شود. اما همین واژه متداول و مشهور، گاهى تعریفى ناشناخته و حدّ و مرزى مبهم دارد. از این رو، مناسب است که بر مفهوم و جایگاه و شرایط آن، تأملى مجدد داشته باشیم و بدانیم که براستى «ادب چیست؟»

 ادب

 نویسنده مسئول: سیده نرجس حسینی اندرور

چکیده

ازجمله صفاتی که خداوند در قرآن کریم به خود نسبت داده، صفات خبریه هست که مجال بحث و اختلاف‌نظرهای مبنایی و عمیق را بین متکلمان ایجاد کرده است. برخورد با این دسته از صفات، سؤالات زیادی را در ذهن متکلمان ایجاد کرده است؛ ازجمله اینکه آیا واقعاً خداوند دارای این‌گونه از صفات هست یا نه؟ و آیا خداوند این صفات را به‌طور حقیقی به خود نسبت داده یا نه؟ و نسبت این‌گونه صفات به خداوند به‌صورت مجازی بوده است؟ در این مختصر به بررسی نظرات متکلمان با رویکرد

 
عصمت در لغت به معنای برکنار بودن و نگه داشته شدن است، و در اصطلاح به معنای برکنار بودن از هرگونه گناه و خطا و نگه داشته شدن از هر کژی و انحراف در اندیشه، گفتار و رفتار است که از نگاه شیعه، برای پیامبران  اوصیای آنان ضروری است. مسأله عصمت را در ذیل دو عنوان باید بررسی کرد:

1- عصمت پیامبران(علیهم السلام)

2- عصمت پیشوایان(علیهم السلام).

1. عصمت پیامبران(علیهم السلام)

یکی

مکتب اخلاقی اسلام همچون هر مکتب اخلاقی دیگری مبتنی بر مبانی انسان شناختی، معرفت شناختی و هستی شناختی خاصی است که تفاوت در همین مبانی، نظریه اخلاقی اسلام را از دیگر نظام های اخلاقی متمایز می سازد. بدیهی است هر گونه قضاوت و ارزیابی در مورد نظام اخلاقی اسلام باید با در نظر گرفتن این مبانی صورت بگیرد. یکی از مبانی معرفت شناختی اسلام که بر نظام اخلاقی آن نیز حاکم است، مبتنی بودن احکام و تعالیم دین در حوزه های مختلف از جمله اخلاق بر مصالح و مفاسد نفس الامری است که از سوی خداوند متعال در

شیعه امامیه اعتقاد خاصی به رجعت دارد؛ یعنی این که پس از ظهور مهدی موعود(عج) و تشکیل حکومت عدل الهی در سراسر جهان، گروهی از اولیای الهی و دوست داران خاندان رسالت و عده ای از دشمنان خاندان وحی که از دنیا رفته اند، به دنیا باز خواهند گشت.

اولیای الهی و صالحان با دیدن حاکمیت حق و عدل در گسترده گیتی، شادمان می شوند و پرتوی از آثار ایمان و اعمال صالح خود را در دنیا مشاهده می کنند. دشمنان اهل بیت علیهم السلام نیز سزای ستم هایی را که روا داشته اند، در این سرای می بینند. البته پاداش و کیفر نهایی در

زيارت به معناي ديدار به قصد اكرام و احترام است و در اصطلاح شريعت، عبارت است از ديدار با برخي اشخاص برگزيده و محترم يا برخي مكان‌هاي مقدس كه در شرع به زيارت آنها سفارش شده است. لذا نوعي عبادت است که پاداش‌هاي اخروي و دنيوي نيز براي آن مقرر شده است؛ مانند زيارت بيت الله الحرام، كعبه مشرفه، زيارت پيامبر اعظم(ص) و امامان معصوم: در زمان حيات و مقابر مقدس آنها در زمان ممات.

در رأس همه زيارت‌ها، زيارت بيت الله الحرام، آداب مخصوص دارد و حج يا عمره مفرده