منجی در ادیان

چکيده

نمادهايي در ميان ملل مختلف وجود دارند كه در عين تفاوت، داراي ديدگاه‌ها و آرمان‌هاي مشترك هستند؛ مثل نجات‌بخشي، ظلم‌ستيزي، گسترش و عدالت و ظهور و بروز منجي در اوج نااميدي؛ كه در ادبيات ملت‌ها به‌عنوان اسطوره ياد شده‌اند. نوشتار پيش‌رو، تلاشي است در برابر دغدغه‌هاي مهم بشر، نظير اين‌كه اسطوره در نگاه اسطوره‌شناسان به چه معناست؟ آيا بين اسطوره‌ها و آموزه‌هاي وحياني تعارضي است؟ آيا از اين نمادها مي‌توان پيامي عمومي و فطري از ملل مختلف بدون درنظر گرفتن رنگ، نژاد، طبقه اجتماعي‌ و غيره ارائه

چكيده

جامعه آرماني يا حکومت موعود در آخرالزمان، از مفاهيم مشتركي است كه مورد توجه اديان مختلف قرار گرفته است. دربارة چگونگي ظهور موعود، حکومت داري و ويژگي‌هاي آن زمان، مطالب زيادي در متون اين مکاتب مي‌توان يافت. در اين ميان، مکتب شيعه و يهود در اين زمينه صاحب نظر بوده، از جهات مختلف، حکومت منجي موعود را مورد توجه قرار داده‌اند. دراين پژوهش، سعي شده است فرايند کارويژه‌هاي حکومت موعود در آينده به صورت ملموس تر و مطابق با ساختارهاي امروزي بررسي شود و در ضمن، به مقايسه و تطبيق دو مكتب در اين زمينه

چکيده

«ميرزا غلام احمد قادياني»، يکي از مدعيان، در زمينه نبوت و مهدويت به شمار مي‌آيد که در ابتداي قرن بيستم ميلادي، در ايالت پنجاب هندوستان ظاهر شد.از جمله ادعاهاي وي آن است که حضرت عيسي

 بعد از آن كه به صليب كشيده شد، از دنيا نرفت؛ بلكه پس از بهبود به هندوستان رفت، در 120 سالگى درگذشت و در همان‌جا مدفون شد.

غلام احمد، با خلط معناي «توفى» که دربارة حضرت عيسي در قرآن آمده؛ آيات مذکور را دال بر وفات ايشان مي‌پندارد. همچنين وي احاديث مربوط به رجوع مسيح

چكيده

در اين مقاله، سعي بر اين بوده است كه مقايسهاي بين گونهشناسي منجي موعود مسيحي، حضرت عيسي عليه السلام و منجي موعود شيعه، حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف انجام دهد.

در اين نوشتار، هر يك از دو منجي، از نظر تبارشناسي، خصوصيات فردي و نقش و جايگاه، ارزيابي و وجوه تفاوت و تشابه اين دو، بررسي شده است. در انتها تأكيد دارد كه مصداق واقعي منجي، يك شخص است و آن هم بر منجي موعود اسلامي تطبيق دارد؛ هر چند بازگشت عيسي مسيح عليه السلام در آخرالزمان قابل انكار نيست؛ ولي نه به عنوان منجي، بلكه به

چکيده

برخي کتاب‌هاي مقدس آيين هندو، از منجي موعودي به نام «کلکي» سخن گفته‌اند. کلکي، آخرين تجسم زميني ويشنو، يكي از سه خداي بزرگ هندويي است که در آخرالزمان براي نجات دين و کمک به مومنان تجسدپيدا خواهد کرد. تجسد خدا بر زمين، در اصطلاح هندويي «اوتاره» ناميده مي‌شود. لذا مفهوم منجي در آيين هندو با مفهوم اوتاره ارتباط پيدا کرده و اين ارتباط معنايي، باعث شده که برخي از معلمان معنوي هند، خود را اوتاره و حتي منجي موعود بنامند. بنابراين، مفهوم منجي موعود در نوشتار حاضر در دو سطح در آيين هندو بررسي

چکيده

آرمان‌شهر يا مدينه فاضله، از مفاهيمي است که سال‌ها ذهن انديشوران زيادي را به خود مشغول کرده است. شايد بتوان گفت از همان ابتدا که بشر توانست مفهوم جامعه بشري را درک کند، از پس سختي‌ها و مصائب، آرزوي چنين جامعه‌اي را با خود همراه کرده. اين اميد، همچنان تا به امروز ادامه يافته و تسکين‌دهنده بشر براي رهايي از مشکلات شده است.

اين آرزوي بشر، توسط اديان به اوج خود مي‌رسد و با ظهور مردي که منجي جهان است، حقيقت مي‌يابد. البته بايد گفت که مدينه فاضله پيامبران الهي در مقايسه با

چکيده

«اميد»، از مسائل مهم و اساسي در عرصه فرد و اجتماع است و براي بسياري از مسائل اجتماعي نقشي محوري دارد؛ و محرک ذاتي و اصلي زندگي و عامل پويايي روان انسان است.

بديهي است، موضوع اميد در اديان، مخصوصا اديان ابراهيمي که داعيه اصلاح فرد و اجتماع را دارند، به نحو ويژه­اي مطرح گردد، اين اميد در اديان ابراهيمي در سه مقوله اصلي: اميد به آينده، اميد به آخرالزمان، و اميد به آمدن منجي، قابل دسته بندي است. به عبارت ديگر، آموزه­هاي ديني مرتبط با موضوع اميد در اديان ابراهيمي در جهت ايجاد اميد در اين سه

چكيده

اين مقاله بر آن است تا به بحث آينده حكومت در نگاه اديان ـ به ويژه اسلام ـ بپردازد. نگاه اديان آسماني همچون اسلام به آينده، مثبت و سرشار از اميد است و اين اميدواري، باعث تلاشي براي پاك زيستن و پاك كردن آلودگي‌ها از گيتي شده است. در اين نوشتار، تلاش شده است ضمن بررسي ديدگاه اديان دربارة آينده بشر، به كمك عقل و نقل و استقرا به مهدويّت و آينده بشر از جنبه حكومت نيز توجه شود. بحث حاضر در حوزه اديان و دين شناسي مطرح شده است.

مقدمه

بحث حکومت واحد جهاني، با موضوعات

چكيده

تاريخ حيات اجتماعي شيعه، با جامعة آرماني ((مدينة الرسول)) آغاز شده است و به جامعه آرماني ((مهدوي)) ختم مي‌شود. غوطه وري در واقعيت‌هاي موجود زندگي، شيعيان را از تکاپو، ارتقا و تعالي براي تقرب به جامعه متکامل عصر ظهور باز نداشته است. شايد به اين دليل باشد که نهال آموزه مهدويت همواره با روايت‌هاي قوي و انديشه خيزي از سوي امامان معصوم عليهم السلام آبياري شده است.

اين مقاله با رويکردي ((توصيفي ـ تحليلي)) مي‌کوشد تا مباني نظري و ابعاد انديشه مهدويت را از نظر امام رضا عليه السلام

چكيده
آدمي همواره چشم به راه است و چيزي را مي‌جويد كه بالفعل نزد او حاضر نيست. البته مطلوب او هميشه يكسان نيست و بسته به وضع روحي و معنوي و زمينه‌هاي اعتقادي او متفاوت مي‌شود. اين، حكايت از بُعد نامتناهي او دارد. بشر بي‌آينده، مأيوس و سرخورده، گويي خود را از موهبت عالمي بهتر و روشن‌تر محروم مي‌سازد و عملاً از استعداد و امكانات آتي به دور مي‌ماند. شايد نتوان در ميان اديان و آيين‌هاي موجودـ اعم از آسماني و غير آن‌ ـ نمونه‌اي را يافت كه از اميد به آينده و تحولات آن تهي باشد و مستقيم يا غيرمستقيم به