علامه امینی عبدالحسین، از علمای بزرگ شیعه در قرن چهاردهم هجری قمری است، وی نویسنده کتاب باارزش الغدیر در اثبات ولایت امیر مومنان علی ابن ابی طالب (علیه السلام)، محدث، فقیه، مورخ، متکلم، نسخه شناس بود.علامه امینی فرزند میرزا احمد امینی در سال ۱۳۲۰ق در تبریز دیده به جهان گشود. میرزا احمد امینی پدر علامه امینی از علمای تبریز و از ائمه جماعات این شهر و مورد احترام بود.علت اینکه به این خاندان امینی می گویند این بوده که جدّش «مولا نجفقلی»، مشهور به «امین الشرع» بود به همین جهت به آنها امینی می گویند،

اِبْنِ كَمّونه، سعدبن منصوربن حسن بن هبةالله بن كمونه (د ۶۸۳ق / ۱۲۸۴م)، فيلسوف و چشم پزشك. از تاريخ و محل تولد او اطلاعی در دست نيست و حتی ابن فُوَطی معاصر وی نيز كه شرح احوال او را نوشته، در اين باره سكوت كرده است. اگرچه برخی از نويسندگان، نيای او هبةالله بن كمونۀ اسرائيلی را از فيلسوفان يهودی معاصر ابن سينا و ابوريحان بيرونی و ابوالخير خمار شمرده‌اند (آقابزرگ، ۲ / ۲۸۶)، ولی در منابع كهن بدين معنی اشاره نشده است. با اين همه خود وی در كتاب البلدان در ذيل شهر قزوين، از ابوالقاسم بن

نویسنده مسئول: زهرا سجادی دانشجو دکترا شیعه شناسی

چكيده

سعد بن عبداالله اشعری از اصحاب امام حسن عسکری(عليه السلام) يكي از شخصيت هاي بزرگِ قم در قرن سوم هجري و از صاحب‌نظران در فنّ حديث و فقه است. علماي علم رجال، سعد را فقيهي جامع، محدّثي مورد اعتماد و موثّق دانسته‌اند. به جز دو كتاب سعد اشعري به نام‌هاي: المقالات و الفرق كه كتابي است در علم كلام و بيان فرقه‌هاي مختلف شيعي (از زمان پيامبرصلی الله علیه وآله تا زمان تأليف) و مختصر بصائر الدرجات ،بقيّة آثار وي در طول زمان از بين رفته‌ و به دست ما

داود بن أسد بن أعفر (يا عُفير. شايد هم اصلاً: عفر) أبو الأحوص‏ المصري. بنابر گزارش نجاشي (ص ۱۵۷) او فقیه و متکلم و اهل حدیث بوده. پدرش هم از شیوخ اهل حدیث بوده است. تعبیر نجاشی ("اصحاب الحديث") به گونه ای است که ظاهرا مقصود از اهل حدیث بودن آن دو اين است که آن دو در حديث اهل سنت تخصص داشته اند. شايد به همين سبب باشد که در مجامیع روایی شیعی مانند کافی روایتی از آن دو موجود نیست. ‏او دو کتاب درباره امامت داشته یکی كتاب في الإمامة على سائر من خالفه من الأمم، و دیگری کتاب مجرد الدلائل و البراهين. در واقع اولین کتاب فقط ردیه بوده بر سایر

نویسنده: عباس کنتراتی- طلبه سطح ١ حوزه علميه چهارده معصوم عليهم السلام ، قم

چكيده فارسی:

اخيراً شاهد آن هستيم كه برخي از اين به ظاهر روشنفكران مطالبي را تحت عنوان يك "نظريه" مستقل بيان مي كنند و از آن براي نقد و اشكال به علم غيب و عصمت ائمه عليهم السلام استنتاج مي كنند.تنها استدلال و اسناد اين نظريه فقط يك روايت و قول شهيد ثاني است كه در ادامه به نقد و بررسي اين ادعا خواهيم پرداخت و ما در اين نوشتار مجموعي از از اصلي ترين و مهم ترين استدلالات و اسناد اين نظريه را با دو دسته بندي روايات و اقوال

چكيده: ميرحامد حسين هندى (1246 - 1306 ق) از دانشمندان شيعه قرن سيزدهم در هند است كه كتاب «عبقات الأنوار» او در اثبات امامت، جاودانه است. وى مجموعه‌‌اى از نامه‌‌ها و نوشته‌‌هاى متفرّقه خود را در كتاب «الدرر السنيّة» گرد آورده است. اين كتاب كه تا كنون چاپ نشده، گوشه‌‌ها و زاويه‌‌هايى از زندگى مير حامد حسين را بازمى‌‌گويد كه تا كنون در جايى گفته نشده است. كتاب يادشده در زمان حيات مؤلّف توسط محمّدجعفر ظهيرى گرد آمده است. نگارنده در اين مقاله، جنبه‌‌هايى از زندگى علمى و عملى ميرحامدحسين را بر اساس آن كتاب بيان مى‌‌دارد؛ از جمله: جمع‌‌آورى

فضل بن شاذان بن خلیل اَزْدی نیشابوری (درگذشت: ۲۶۰ق)، متکلم و فقیه مذهب امامی بود. طوسی، او را در شمار اصحاب امام هادی(ع) آورده است. وی در بغداد از مشایخی چون محمد بن ابی‌عمیر (د ۲۱۷ق) بهره برد و با حسن بن علی بن فضّال آشنا شد. ابن شاذان سپس به کوفه رفت و در آنجا از حسن بن محبوب، احمد بن محمد بن ابی‌نصر بزنطی، صفوان بن یحیی و نصر بن مزاحم منقری بهره جست.

زندگی‌

در مورد زندگی او اطلاعات دقیقی به‌دست نرسیده

ابوحاتم احمد بن حمدان رازی

ابوحاتم رازی، احمد بن حمدان، داعی و متکلم اسماعیلی می‌باشد.

اِبْنِ قِبه، ابوجعفر محمد بن عبدالرحمن بن قبۀ رازی، متكلم امامی (د اوايل سدۀ ۴ق / ۱۰م). از تاريخ تولد و درگذشت و سير زندگی او اطلاعی در دست نيست، جز آنكه در آغاز معتزلی بود ولی پس از مدتی به مذهب اماميه گرويد. ابوالقاسم بلخی (ه‍ م) را از استادان وی و ابن بُطَّۀ قمی (ه‍ م) را از شاگردان او شمرده‌اند (ابن ابی الحديد، ۱ / ۲۰۶؛ نجاشی، ۳۷۵). ابن شهر آشوب (ص ۹۵) و نجاشی (همانجا) او را به عنوان متكلمی قوی دست و نيكو عقيده ستوده‌اند. از مناظره‌ها و مجادله‌هايی كه با متكلمان بزرگ عصر خود داشته چنين برمی‌آيد كه در

روش شناسی کلامی شیخ طوسی

چکیده: شیخ طوسی از متکلمان طراز اول شیعه در قرن پنجم است، از آنجا که ایشان در تمام علوم و فنون اسلامی صاحب نظر و صاحب تالیف است، این ویژگی سبب نوعی جامعیت در بحث های کلامیِ ایشان گشته است. استفاده وی از علم منطق، حدیث، تفسیر و علوم قرانی، تاریخ، طبیعیات، و علوم ادبی شاهد بر این امر است. در غالب موارد روش او عقلی و استدلالی، همراه با نظم منطقی مباحث است. از انواع حجت ها مثل قیاس، استقراء و تمثیل، برهان و جدل بهره گرفته، و در مواردی نیز از ادله نقلی مثل آیات قران، روایات